„Krople ze źródła”…ludzie do mnie piszą, recenzja, kwiecień 2018

kwiecień 8, 2018

Nie ma nic przyjemniejszego, jak głos Odbiorcy, który pisze pod wpływem chwili. Swoje wrażenia opisała Irena Dobrzańska – koleżanka z polonistyki Uniwersytetu Wrocławskiego. W tomie jest dedykowany Irence wiersz „Na chwilę”. Bardzo dziękuję, jestem wzruszona…

……………………………………………………………………

Irena Dobrzańska o „Kroplach ze źródła”

Wiersze są nastrojowe, pełne melancholii i wspomnień. Przywołują rodzinne strony, rodzinny dom. Przypominam sobie, jak któregoś lata odwiedziłam Cię w Głuszycy. Zapamiętałam obraz Twojej mamy. Siedziałyśmy przy stole, który znajdował się na środku. Był piękny, słoneczny dzień. Rozmowa z Twoją mamą była bardzo mila. Dlatego szczególnie wzruszył mnie wiersz zatytułowany „Klamka”, który mówi o przemijaniu i o marzeniu, żeby tamten świat i nasi kochani bliscy choć na chwilę powrócili:

„Klamka”/ Romana Więczaszek

Dom podstarzały na krawędzi życia

z błyszczącymi oknami

chyli czoło

 

Dzień dobry

 

Dotykam klamkę po latach

dla mnie świętą

 

Mój rodzinny dom

 

Balustrady zakurzone

Po schodach skacze

mała dziewczynka

Zaraz będą brązowe drzwi

i mama się do mnie uśmiechnie

Jeszcze krok…

 

Szara plama?

Nie ma drzwi…

nie ma taty ani mamy

nawet Elżbieta uciekła

do nieba

 

Stoję przed niby-drzwiami

Ja

kobieta

a łzy jak u dziecka

 W tomiku jest wiele refleksji, podoba mi się Twoje spojrzenie nas świat, wrażliwość. Z wierszy emanuje nie tylko miłość, miłość do ludzi, zachwyt dla świata, ale także mądrość. Widać ją choćby  w przesłaniach do wnucząt. Ja niestety, nie potrafię tak pięknie ująć swoich myśli, ale chciałabym moim wnuczętom powiedzieć to samo: „Pnij się wysoko/ Na pewno zajdziesz/
PONAD”. „Ponad”, jak wiele to słowo mówi.

Wiersz opatrzony mottem św. Faustyny:  „Dziękuję Jezu, za łaski i cząstki krzyża, który mi dajesz na każdy moment życia” , zapadł w mojej pamięci. Spokój, pogodzenie się  z tym, co nieodwracalne… ale na tę zgodę musi minąć wiele czasu, jak pisze Czesław Milosz: „Jest taka granica cierpienia,  za którą uśmiech się zaczyna”.

Dziękuję za dedykowany mi wiersz; znam jego genezę. Jestem zaszczycona, że prawie w każdym tomie spotykam dedykowany mi wiersz:

„Na chwilę”

 Irenie Dobrzańskiej –

koleżance z filologii polskiej

 Ta noc śni dobrymi duchami

drży i przypomina

– Miłość jest z Boga

czas bez muzyki bywa samotny

jak ptak z trzepotem wiosny

Spokój płynie strumieniem

układa w puzzle kształty oraz istnienie

rzeźbi sercem

 

Poczekaj

i ty będziesz chwytać krople kosmosu

różowo-błękitno-zielone

aż usłyszysz

– Kochanie

ktoś naszą gwiazdę zerwał z nieba

podeptał i zgniótł

Nie martw się…

tylko na chwilę

Miło, że powracasz wspomnieniami do koleżanek z akademika:

„Wspomnienia”
Koleżankom z akademika „Pancernik”

 Padają jak deszcz

choć ranek wstał spokojny

oblepiają

wnikają

łaszą się

otulają

 

Rozpostarte między nami

bezczelnie przechodzą na „ty”

 i znikają

Jeszcze raz dziękuję za radość i piękne chwile obcowania z Twoją poezją. Każdy wiersz wiele mówi o Twoim świecie – pięknym i baśniowym.

Irena Dobrzańska, Wrocław, 29.03. 2018