ROK MIŁOSZA w Klubie Literackim „Brzeg”

październik 9, 2011

Cały świat obchodzi ROK MIŁOSZA, w bieżącym roku przypada 100 rocznica urodzin naszego Noblisty.Czesław Miłosz zmarł 14 sierpnia 2004 w Krakowie, przeżywszy 93 lata. Został pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce w Krakowie.

W piątek, 7 października w kawiarence Klubu Literackiego „Brzeg”, która mieści się w ratuszu, I piętro, sala Związku  Nauczycielstwa Polskiego, rozmawialismy o Cz. Miłoszu. Na tę okoliczność wykonaliśmy foldery z informacją o Autorze i o jego twórczości. Refleksje w wierszach Milosza, zwłaszcza dotyczące śmierci oraz Boga, zatrzymały nas na chwilę w zadumie i dyskusji.

Celem odświeżenia pamięci i zorientowania się w temacie: Rok Milosza, poniżej mała garść wiadomości oraz kilka wierszy.

Dużym zainteresowaniem w kawiarence cieszyła się również poezja Kazimierza Burnata – poety, publicysty, edytora, tłumacza, dziennikarza i animatora kultury z Wrocławia.

K. Burnat jest prezesem Grupy Literackiej Dysonans, redaktorem pisma Bez Kurtyny i kwartalnika Obok, przewodniczy Głównemu Sądowi Koleżeńskiemu Związku Literatów Polskich, jest członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy RP. Autor kilku tomów poetyckich, współautor wielu książek. Otrzymał dużo wyróżnień i nagród.

Dariusz Tomasz Lebioda pisze w posłowiu do Przenikania: „Poezja K. Burnata jest rodzajem spowiedzi, wypowiadanej szeptem, ale też głosem dobrze słyszalnym. (…) Poeta tak konstruuje wiersza, by odtwarzały one stan świata w danej chwili, a jednocześnie, by go rekonstruowały i współtworzyły. (…) W takim napieciu udaje się autorowi wykreować przestrzenie, w których jest wielka tajemnica”.
Do poezji K. Burnata, który zauroczył nas wycelyzowanym słowem, kunsztem lirycznej wypowiedzi, obiecalismy wrócić na następnym spotkaniu.

CZESŁAW MIŁOSZ – ur. 2011, pseudonimy i kryptonimy: Adrian Zieliński, B.B. Kuska, Jan M. Nowak, Jan Syruć, Ks. Jan Robak, Primas Aron, polski poeta, prozaik, eseista, historyk literatury, tłumacz. Laureat Nagrody Nobla 1980. Laureat Nagrody NIKE’98. 1914-1918 podróżował po Rosji wraz z ojcem – oficerem saperów . Studia prawnicze na Uniwersytecie Wileńskim 1929-1934. Debiutował jako poeta w piśmie Alma Mater Vilnensis 1930. 1931 współzałożyciel grupy literackiej Żagary i współredaktor pisma  Żagary. W 1931 odbył pierwszą podróż po Europie Zachodniej, 1934-1935 stypendysta Funduszu Kultury Narodowej w Paryżu. 1936 rozpoczął pracę w wileńskiej rozgłośni Polskiego Radia, skąd po usunięciu za lewicowe poglądy przeniósł się do rozgłośni warszawskiej w 1937. Od 1940 woźny w Bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego. Brał udział w podziemnym ruchu kulturalnym, opublikował Wiersze (1940, pod pseudonimem J. Syruć) i antologię Pieśń niepodległa (1942). Po upadku powstania warszawskiego przebywał w Goszycach i w Krakowie. Od 1945 dyplomata w USA, 1946 w konsulacie generalnym w Nowym Jorku, 1947-1949 w ambasadzie w Waszyngtonie jako attaché kulturalny. 1950 sekretarz ambasady w Paryżu. W 1951 poprosił o azyl polityczny i został emigrantem. Początkowo mieszkał w Maisons Laffitte pod Paryżem, od 1960 w USA, gdzie był wykładowcą, a następnie profesorem na Wydziale Literatur i Języków Słowiańskich Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley. 1981-1982 profesor Uniwersytetu Harvarda. Otrzymał wiele prestiżowych nagród amerykańskich i międzynarodowych, np. Międzynarodową Nagrodę Literacką im. Neustadta oraz doktoraty honorowe wielu uniwersytetów. Od 1981 odwiedza Polskę. W 2000 z okazji jubileuszu dziewięćdziesiątych urodzin Uniwersytet Jagielloński wyróżnił go srebrnym medalem 600-lecia odnowienia Akademii Krakowskiej. Zmarł
w 2004r.

 Ważniejsze dzieła:

Trzy zimy – 1936
Wiersze – 1940
Ocalenie – 1945
Traktat poetycki – 1957
Gucio zaczarowany – 1965
Miasto bez imienia – 1969
Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada – 1974
Traktat moralny, Hymn o perle – 1982
Nieobjęta ziemia – 1984
Kroniki – 1987
Dalsze okolice – 1991
Na brzegu rzeki – 1994
To – 2000
Druga przestrzeń – 2002

Powieści:
Dolina Issy – 1955
Zdobycie władzy – 1955 (powieść polityczna)

Eseistyka:

Zniewolony umysł – 1953
Rodzinna Europa – 1959
Ziemia Ulro – 1977

 Cz. Miłosz
Sens
– Kiedy umrę, zobaczę podszewkę świata.
Drugą stronę, za ptakiem, górą i zachodem słońca.
Wzywające odczytania prawdziwe znaczenie.
Co nie zgadzało się, będzie się zgadzało.
Co było niepojęte, będzie pojęte.

– A jeżeli nie ma podszewki świata?
Jeżeli drozd na gałęzi nie jest wcale znakiem
Tylko drozdem na gałęzi, jeżeli dzień i noc
Następują po sobie nie dbając o sens
I nie ma nic na ziemi, prócz tej ziemi?

Gdyby tak było, to jednak zostanie
Słowo raz obudzone przez nietrwałe usta,
Które biegnie i biegnie, poseł niestrudzony,
Na międzygwiezdne pola, w kołowrót galaktyk
I protestuje, woła, krzyczy.

………………………………………………………………………………………………………………………

Klub Literacki „Brzeg”