Dziś podano w mediach szokującą wiadomość: 14 letni chłopiec został przywieziony do szpitala w Lublinie z napadem padaczkowym z powodu…choroby komputerowej. Jego stan jest ciężki. Lekarz stwierdził, że podobne przypadki zdarzają się coraz częściej, kilkanaście razy w roku. Jeden z pacjentów przyznał się, że siedział przed monitorem 21 godzin bez przerwy!
„BRZESKIE PIÓRA”, GAZETA BRZESKA NR 15, 11 SIERPNIA 2010
„Od słowa zaczyna się życie i na słowach kończy” (W. Myśliwski) – wiele razy pisałam o potędze słowa zapisanego. Gdyby nie przeróżne dokumenty, mapy, nic nie wiedzielibyśmy o przeszłości! Z szacunkiem należy się odnieść do ludzi, którzy chcą zostawić po sobie ślad, jakiś znak…i tak po nitce do kłębka, natknęłam się w brzeskim Empiku na kwartalnik artystyczno – naukowy ZNAJ z Płocka, to czasopismo ogólnokrajowe (270 stron). Pismo jest młode, działa od 2008 r., propaguje twórczość autorów znanych i mniej znanych, zwraca się także do młodych twórców. To ostatnie nas szczególnie ucieszyło. A dlaczego?
Redaktorem naczelnym jest Krzysztof Bieńkowski, na stronach „Znaj” prezentowane są teksty literackie (dużo poezji) krytycznoliterackie, eseistyczne, naukowe, jak również wywiady i rozmowy z twórcami. Publikowane są reprodukcje prac plastycznych i fotografia. Każdy numer ma temat przewodni oraz głównego bohatera. Pracują nad nim członkowie Stowarzyszenia Autorów Polskich/ oddz. w Płocku. Dotychczas poświecono numery takim znakomitościom, jak: Z. Herbert, B. Zadura, W. Szymborska, Jan Paweł II, F. Chopin, W. Broniewski, M. Konopnicka. Obecnie jest w Empikach nr 7 „Konopnicka – dziecko”, następny 8 to „Orzeszkowa – emancypacja” i 9 „Sztaudynger – satyra”. Istnieje też wersja internetowa: www.znaj-sap.pl
„Pan Henryk i tajemniczy Bartłomiej W”- artykuł z forum internetowego „Poczekalnia”, Otwock, czerwiec 2010
Klub Literacki „Poczekalnia” prowadzi w Otwocku Maria Kościuszko, tu spotkanie autorskie miał członek naszego klubu Henryk Musa.
Maria, inicjatorka Klubu Literackiego POCZEKALNIA, zaprosiła mnie na kolejne, czerwcowe, spotkanie. Nie mogąc ustalić jednej odpowiadającej wszystkim daty, znalazła salomonowe rozwiązanie, że będzie oczekiwać uczestników przez dwa dni – piątek i sobotę. Każdy przyjdzie wtedy kiedy będzie mógł. Od początku myślałam, że termin piątkowy (18 czerwca), jeśli o mnie chodzi, odpada. Pracuję, więc nim dojadę do domu, nakarmię syna, doczekam się pociągu i dojadę do Otwocka, to… Byłam raczej bez szans. Pozostawała sobota, ale miałam trochę zaległych prac z tygodnia, więc chciałam nadrobić czas. Jak się potem okazało, rozwiązanie przyszło samo.